İnsanın başına gelen her şey Allah’ın takdiri iledir ve imtihanın bir parçasıdır. Rabbimiz bizi terbiye etmek, olgunlaştırmak ve sınamak için halden hale koyar. Sağlık verir, hastalık verir, mal verir, fakirlik verir, gençlik verir, ihtiyarlık verir.
Sürekli aynı durumda, özellikle de varlık içinde monoton bir halde bulunan insan, kendisine nimetleri veren Rabbini unutur. Allah bize faniliğimizi, nimetlerin geçiciliğini, dünyanın kalıcı bir yer değil de bir misafirhane olduğunu hatırlatmak için üzücü veya sevindirici olaylarla sınar.
Bela ve musibet diye bildiğimiz olaylar gerçekte bir musibet olmayıp insana kulluğunu hatırlatan durumlardır. Böyle anlar aslında insana çağrıdır. Ezan nasıl namaz çağrısı ise musibetler de kulluk, ibadet, zikir, Allah’ı anma ve şükretme çağrısıdır.
Şu dünya hayatı bir uykudur, bir rüya gibi hızla tükeniyor ve bir rüzgâr gibi uçup gidecek. İnsan dünya hayatını sabit ve değişmez zannederek boşa harcamakta ve dünyaya kalpten bağlanmaktadır. İşte musibetler diyor ki; dünyaya kalpten bağlanırsan ayrılıklar seni çok üzecek, ömür sermayesini boşa harcama, dünya ve ahiret mutluluğunu kazandıracak hayırlara harca!